Z racji pandemii i lockdownów w ostatnim roku często możemy usłyszeć o depresji. Jednak zawsze mówi się o niej w odniesieniu do zdrowia psychicznego u ludzi. Tymczasem jak się okazuje, depresja u kota także jest możliwa.

Koty są bardzo wrażliwymi zwierzakami i również mogą mieć problemy natury psychicznej. Depresja u kota może dawać zbliżone objawy do tych, z jakimi borykają się ludzie. Jak wygląda diagnoza i leczenie?

Kiedy możemy podejrzewać kocią depresję?

Jeśli kociak mieszka z nami już jakiś czas, znamy jego rutynę i zachowania. Jednak może się zdarzyć, że nagle zacznie się zmieniać coś, co może wzbudzić nasz niepokój. Kiedy możemy podejrzewać, że problemem jest depresja u kota? Przede wszystkim zwierzę mające problemy na tej płaszczyźnie nie będzie szukało kontaktu z nami. Stanie się też apatyczne, będzie często spało, straci apetyt, nie będzie miało ochoty na zabawę ani zabiegi pielęgnacyjne.

Do kociej depresji przyczynić się mogą m.in. dłuższy wyjazd opiekuna lub jego śmierć, zmiana środowiska, pojawienie się w domu drugiego zwierzęcia albo deficyt kontaktów towarzyskich.

Depresja u kota – leczenie

Obserwując powyższe symptomy, powinniśmy udać się do weterynarza. W pierwszej kolejności przeprowadzi z nami dokładny wywiad i zrobi szczegółowe badania. Na tej podstawie stwierdzi, czy zachowanie kota może świadczyć o depresji, czy rozwija się jakaś infekcja lub choroba przewlekła. Dopiero później stawia się diagnozę.

Depresję możemy postrzegać jako chorobę przewlekłą. Jej leczenie jest trudne i czasochłonne. Trzeba dokumentować postępy terapii i ewentualne niepowodzenia. W miarę możliwości należy usunąć z życia kota czynnik, który był odpowiedzialny za wystąpienie choroby. Jednak nie zawsze jest to możliwe i konieczne jest wdrożenie farmakoterapii z użyciem leków psychotropowych łagodzących objawy choroby. Część opiekunów sięga po kwiatowe preparaty Bacha, ale naukowcy nie potwierdzają, że jest to skuteczne. Podobnie jak to wygląda w przypadku leczenia u ludzi, powinniśmy mieć wobec pupila dużo zrozumienia i cierpliwości. W dużej mierze to od opiekuna zależą rokowania.