Shiba inu ma nie tylko imponującą historię, ale i wygląd, którym przyciąga wzrok niejednego fanatyka zwierząt. Gęsta sierść, podkręcony ogon i radosny pyszczek to znaki rozpoznawcze przyjaznego pieska z Azji. Jaki jest w rzeczywistości Shiba Inu? Jaka jest jego historia? Jaki ma charakter? Odpowiedź na te pytania i kilka innych ciekawostek na temat rasy znajdziesz w poniższym artykule!

Shiba inu - historia 

Rasa swój początek ma na ziemiach japońskich. Powstała na skutek krzyżowania dwóch typów szpica. Shiba inu w tłumaczeniu to “mały pies”. Pochodzi z japońskich terenów górskich, gdzie był wykorzystywany jako tropiciel zwierzyny. Jego zadaniem było polowanie ptaków i małych, dzikich zwierząt. To typowo myśliwski pies, który był wykorzystywany przez tamtejszych rolników.
To przedstawiciel jednej z sześciu pierwotnych ras japońskich.
W 1934 roku ustalono oficjalny wzorzec rasy, który jest aktualny do dzisiaj. 
Największą popularnością cieszy się oczywiście w swoim ojczystym kraju i innych terenach azjatyckich. Rasa jest także ceniona i uwielbiana przez mieszkańców Stanów Zjednoczonych.

Shiba inu - wygląd

Shiba inu wygląda bardzo przyjaźnie. Ma miły pysk i uszy w kształcie trójkąta postawione do góry. Czoło szerokie, oczy ciemne, małe i lekko skośne. Jego futerko jest puszyste, sprawia wrażenie delikatnego i miękkiego. Ciało Shiby pokrywa okrywowy, twardy i szorstki włos. Charakterystyczny jest również ogon psa - puchaty, zakręcony do góry, z nieco dłuższym włosiem niż na pozostałych częściach ciała.
Dopuszczalne są 3 kolory umaszczenia - rudy, sezamowy i czarny. Dopuszczalne są białe elementy na podbrzuszu, szyi i kufie. 
Shiba pod grubą warstwą sierści skrywa masywne ciało. Jego grzbiet jest prosty, silny i zwarty. Brzuch zawsze napięty i podciągnięty do góry.
Pies należy do ras małych, ale nie miniaturowych. Wielkość dorosłego osobnika to około 40 cm, natomiast waga to wynik rzędu 8-14 kg. Zależy to...

Wścieklizna to choroba, którą często zarzucamy agresywnym pupilom bez wcześniejszego rozeznania i diagnozy lekarskiej. Nie każdy przejaw złości czy atak ze strony kota musi oznaczać tą groźną chorobę wirusową. W rzeczywistości to bardzo poważna sprawa, która prowadzi do śmierci zwierzęcia. Więcej na temat wścieklizny, jej przyczyn, objawów i leczenia dowiesz się z tego artykułu. Zachęcamy do lektury!
 

Czym jest wścieklizna?

Wścieklizna to poważna choroba wirusowa, która może dotknąć każdego ssaka, w tym także ludzi. Jest nieuleczalna, zarażenie się nią zawsze prowadzi do śmierci. Na świecie zarejestrowano tylko kilka ozdrowieńców dotkniętych wścieklizną, dlatego uznaje się ją za chorobę całkowicie letalną. Jedyną drogą zabezpieczenia się przed zachorowaniem na wściekliznę są szczepienia. 
Wściekliznę wywołuje wirus Lyssavirus. Objawia się stanami zapalnymi w mózgu.

W jaki sposób dochodzi do zarażenia wścieklizną?

Do zarażenia wścieklizną dochodzi zazwyczaj poprzez kontakt ze śliną zakażonego osobnika. Może to być pozostawienie śliny na otwartej ranie lub skaleczeniu. Do zarażenia dochodzi jednak najczęściej poprzez bezpośrednie ugryzienie przez nosiciela wścieklizny. Zdarzają się również przypadki zarażenia drogą spojówkową lub poprzez transplantację narządów chorego zwierzęcia. 
Wirus nie dostaje się do krwi, dlatego też trudno jest go wykryć. Wnika w skórę, tkankę mięśniową, nerwową, a następnie w atakuje system nerwowy. 

Kto się może zarazić wścieklizną?

Szczególnie narażone na zarażenie wścieklizną są koty wychodzące. Nie jesteśmy w stanie upilnować, gdzie nasz mruczek udaje się po wypuszczeniu na wolność. Może się spotkać z innym zwierzęciem, które jest nosicielem i zarazić się wirusem. W Europie największymi siewcami wścieklizny są lisy, kuny, łasice, dziki i...